27/6/14

EXPOSICIÓN DE GRANDES AVENTUREIROS RECOMENDADOS PARA O VERÁN


Pois si, como reza o cartel, invitamos a que os leades en verán e vos deixedes acompañar por estes grandes aventureiros que estivemos promocionando nos último meses deste trimestre. 

Expostos están aínda, en espera de que elixades os que vos resulten máis atractivos! 
É un magnífico e refrescante xeito de comezar as vacacións! 
Eu teño que confesar que estou enganchada a Blueberry!





BO TEMPO DE ESTÍO!!!!

24/6/14

CONCESIÓN DOS PREMIOS DE POESÍA: "O BOSQUE DAS LINGUAS DO AMOR"


Formado por 4 alumnas/os de 2º e de 4º ESO e por 2 profesoras en representación dos departamentos de linguas e da bibliotecaria, reuníuse o xurado para valorar e decidir cal dos escritos presentados ao concurso "O BOSQUE DAS LINGUAS DO AMOR" resultaba por fin destacado. Non foi fácil a selección dado que, cada unha das poesías ou dos textos de prosa poética realizados polo alumnado, tiñan o seu valor tanto no fondo como na forma. O noso obxectivo de promocionar a escrita, ademais da lectura, quedou ben cumprido.


A gañadora foi Mar Rodríguez Troncoso, alumna de 4º B e autora dun soneto apaixonado que sorprendeu ao xurado pola súa coidada forma, quen acadou o 1º PREMIO, e polo tanto, unha CEA ROMÁNTICA para dúas persoas.

Pero tamén decidimos outorgar dúas mencións especiais aos escritos de:

Christopher Nogueiras Busto, alumno de 4º C, polo seu fermoso poema en lingua italiana (que aprendeu do seu pai, quen traballou en Venecia un tempo), e que elixiu como agasallo o libro "El Quijote", que quere ler en verán. 

- E ao poema da alumna de 1º B, Nazaret González Coto, que nos sorprendeu pola súa calidade e profundidade. Para ela eliximos un libro ilustrado "Emocionario", pois durante o curso leu entusiasmada os libros ilustrados que temos na biblioteca, e pensamos que sería un acerto.


Os escritos presentados están colgados no novo Espazo de Creación, na sección "Poetas de agora". Buscade na columna dereita deste blog. Xa vos falaremos deste Espazo en setembro...

21/6/14

GRANDES AVENTUREIROS DE ONTE E DE HOXE: CORTO MALTÉS.




Mariñeiro, aventureiro, romántico, cínico, amoral, valente, curioso, egoísta e independente, pero, en definitiva, heroe moi humano, con defectos incluídos. Trascende a obra, ten vida propia máis alá do autor, porque pasou a formar parte das nosas vidas e a formalas, xa que acompañándoo nas súas viaxes aprendimos moito de xeografía, historia, dos costumes doutras culturas, de atreverse a correr certos riscos, de aventurarse e de saber ser libres e, sobre todo, de respectar as diferentes culturas.

                                       O filme completo A balada do mar salgado.

Nace a primeira historia de Corto Maltés en 1967: A BALADA DO MAR SALGADO, e o crea HUGO PRATT como un personaxe secundario, máis duro e áspero en principio, aínda que chamado a trascender e tomar protagonismo e a converterse nunha icona do s.XX. 
1967 é un ano no que o mundo da Banda Deseñada acada novidades revolucionarias con este personaxe vital, trascendente, reflexivo e que nos fai reflexionar a través dunha historieta extensa que abre o camiño á novela gráfica, porque o seu autor, Hugo Pratt (1927-1995), demostrou que era ben dificil facer unha boa historia a través da BD, aínda que tamén foi quen de escribir algunha novela. Este debuxante e escritor tivo unha ampla e fonda cultura, ademais dunha vida de verdadeiro aventureiro, vivindo en diferentes países, con experiencia nas guerras que lle tocou vivir, ou como un completo e verdadeiro artista.
Corto Maltés nace en 1887 en A Valetta, Malta; e faino morrer, mellor dito desaparecer, no contexto da Guerra civil española -a última guerra romántica- na súa última aventura.

Queremos animarvos a que vos acheguedes a este personaxe con quen tanto podedes viaxar e coñecer.







19/6/14

GRANDES AVENTUREIROS DE ONTE E DE HOXE: TINTÍN.



Que podemos dicir de Tintín que non estea dito?!

TINTÍN, O INFATIGABLE XORNALISTA

Poucos afeccionados haberá que poñan en dúbida que Tintín é o personaxe da banda deseñada europea máis importante e influínte do século XX, e do que levamos de XXI. Trátase dun fenómeno único no mundo do cómic, que acadou traspasar a barreira xeracional e mais as fronteiras políticas, para chegar ó público de case tódolos países e ser traducido a máis de trinta idiomas.

Su creador foi o debuxante belga George Rémi (1907-1983) máis coñecido como Hergé, que algúns anos antes dera vida a Totor, un boy-scout idealista, que ten moitas características en común co que logo sería Tintín. A primeira aventura de Tintin levouno en 1929 á Unión Soviética (Tintin no Pais dos Soviets) para facer unha denuncia conservadora, e ás veces algo tópica, do “paraíso comunista”. Esta primitiva historia publicouse en branco e negro en “Le Petit Vingtième”, suplemento xuvenil dun xornal belga. A segunda aventura terá como escenario o Congo, e nela Hergé describe a realidade africana do colonialismo co punto de vista e os prexuizos habituais dos europeos da época.

Pero a partir de Tintín en América as historias empezan a cambiar. Hergé deixa menos espazo á improvisación, os argumentos son cada vez mais sólidos, aparecen outros personaxes secundarios que enriquecen a serie, e ademais de aventura podemos atopar algúns bosquexos de crítica social. Por exemplo, neste mesmo episodio farase alusión á influencia dos gángters na corrupción política (cousa que continúa nos nosos días), o racismo contra os indios ou a rapacidade do capitalismo americano.
 Moi cedo vemos como Hergé se toma cada vez máis en serio o seu personaxe, chegando case a ter unha obsesión pola documentación, para dotar de realismo ás súas historias. Leía gran cantidade de libros de viaxes, chegou a estar suscrito ó National Geographic, recopilou moreas de fotografias, utilizaba maquetas para debuxar os barcos, avións, etc, e ata entrevistaba a informantes de primeira man sobre os temas que trataba, como se fixera unha espécie de “traballo de campo”.
Así nunha das súas mellores historias, O Loto Azul(1934), esforzouse por superar os estereotipos acerca dos orientais, e contou coa colaboración dun seu amigo chinés para aprender o idioma e para que os ideogramas que aparecen nos debuxos tiveran significado. O cómic reflicte moi ben o clima prebélico do momento, e o expansionismo do Imperio nipón, o que lle valeu a Hergé as protestas do embaixador xaponés.


Durante a ocupación alemana de Bélxica, Hergé seguiu a debuxar as aventuras de Tintin para Le Soir, un xornal proclive ós invasores, o que logo lle acarreu moitos problemas. Nesta época publicou A Illa Negra (historia que transcorre en Escocia e que foi redebuxada e versionada en tres ocasións distintas), O cetro de Ottokar (curiosamente unha alusión á ocupación nazi de Polonia, que puido pasar a censura. Hergé chegou a inventar o país de Sildavia, todo un prodixio de imaxinación narrativa), O caranguexo das tenaces de ouro...

 Nestas aventuras vemos como Tintín se transforma nun infatigable viaxeiro, en compaña doutros personaxes secundarios, que chegan a ter case tanto protagonismo como el na serie: o can Milú, Hernández e Fernández, o capitán Haddock, o profesor Tornasol...

Tamén nesta época Hergé empeza a contar con colaboradores, outros debuxante que lle axudaron a cumplimentar as historias. O primeiro fora Edgar P. Jacobs, que colaborou con el en O cetro de Ottokar. Despois da guerra creouse o Studio Hergé onde traballaron Jacques Martin, Bob de Moor e Roger Leloup, que darían logo orixe á chamada Escola de Bruselas. Hergé, tras un período de cuarentena por “colaboracionista”, non só volveu a debuxar o seu famoso personaxe, se non que sacou adiante unha revista (“Tintín” en 1946) e acordou coa editorial Casterman a reedición das aventuras en formato libro. Había que darlle cor ós debuxos, redebuxar as historias máis antigas, porque a ambientación das orixinais quedárase desfasada, prestar máis atención ós detalles como as máquinas, os automóviles, as arquitecturas, etc.

A serie de Tintín forma un corpus de 24 aventuras (máis unha que quedou inconclusa) e na maioría delas Tiníin e os seus amigos realizan unha viaxe a algún recuncho do globo. É difícil escoller entre estas historias, pero para non facer demasiado longa esta entrada, imos centrarnos nalgunhas delas, nas que a viaxe ten especial relevo:

-O Templo do Sol (1949): Destaca pola súa coidada ambientación do Pirú (paisaxes dos Andes, tipos humanos, arqueoloxía) e polo respecto co que Hergé nos amosa o pobo quíchua e a cultura precolombina dos Incas.

                                   Filme: As aventuras de Tintín. O Templo do Sol
                     
-Obxectivo a Lúa / Aterrizaxe na Lúa (1953-54) Nestas historias o globo terráqueo quedou-se pequeno para Tintín e os seus amigos, que chegan ó noso satélite 16 anos antes que Amstrong, nun cohete inspirado no V-2 de von Braun. A viaxe espacial é explicada dun xeito dabondo convincente nesta aventura.

-Tintín no Tibet (1960): Debuxada nunha época na que Hergé atravesaba unha depresión, algo desto se pode percibir na paisaxe dominada por unha abrumadora cor branca. Quixo inventar unha historia onde se ensalzara a amizade, na que Tintín non se enfronta a ningún inimigo humano. Hai tamén unha reivindicación do pobo tibetano, frente á recente invasión pola China de Mao.

-Tintín e os Pícaros (1976) A derradeira aventura publicada de Tintín, transcorre na república imaxinaria de San Theodoros (América do Sul), entre guerrilleiros e ditadores populistas, que gobernan seguindo os seus intereses e sen preocuparse pola miseria do pobo ( igual que  segue a acontecer nos nosos días).

                                                           (Nacho, profe de Plástica)


18/6/14

GRANDES AVENTUREIROS DE ONTE E DE HOXE: ALIX, O VIAXEIRO DO MUNDO ANTIGO




Jacques Martin foi un debuxante francés nacido en 1921 en Estrasburgo e finado en 2010, que dende neno tivo tres grandes paixóns: a arte clásica, a historia e a banda deseñada. Trasladado a Bélxica, compatibilizou os seus estudos de Inxeñería cos de artes e oficios, aínda que  a súa auténtica vocación era chegar a ser autor de banda deseñada.

Tras a segunda guerra mundial colaborou con Hergé, asimilando o estilo do mestre coñecido como a “liña clara” (gran precisión no debuxo e a recreación dos escenarios, menos importancia do sombreado) e empeza a publicar as súas historietas na revista “Tintín”, sendo a primeira delas Alix, o intrépido (1948). Logo seguirían outros personaxes, como Lefranc (ambientado no mundo contemporáneo), Jehn (na Idade Media) ou Keos (no Exipto dos faraóns).

Pero Alix será a súa creación mais importante. Sobre el o seu autor declarou: “Alix é o froito do meu amor pola Grecia e polo Mundo Antigo”. As súas aventuras configurarían unha saga que chegou a ser unha das mellores bandas deseñadas de ambientación histórica realizadas xamais en Europa, acadando gran favor entre o público e a estima dos especialistas, polo seu gran rigor e fidelidade na reconstrución dunha época.

O protagonista é Alix, un mozo galo adoptado por un patricio romano, que vive unha serie de aventuras nos tempos de Xulio César, acompañado por un amigo exipcio chamado Enak. O seu antagonista nas primeiras historias será o astuto grego Arbacés. No transcurso das súas viaxes polo mundo coñecido de entón, establecerá contacto con diversas culturas e civilizacións: Exipto, Grecia, Asia Menor, e incluso a India e China.
As súas historias teñen sempre unha sólida base argumental, fuxindo dos tópicos ó uso e do simple maniqueísmo que afronta ós “bos” cos “malos”. A civilización romana, nos seus aspectos benéficos, está vista con admiración, pero tamén aparecen as súas sombras. Vemos desfilar polas súas páxinas moitos personaxes históricos reais, como César, Pompeio, Vercinxétorix, Espartaco, etc.
O grafismo, nos comezos algo tosco, foi mellorando a medida que se sucedían os episodios, habendo un punto de inflexión en 1958 con “A tiara de Oribal”, que daría lugar ás súas mellores historias, tanto polo argumento como polos seus soberbios debuxos:
-“A Garra Negra (1959): Na que a persecución dunha secta cartaxinesa nos levará ó corazón do continente africano.
-“As lexións perdidas (1965): A espada de Vercinxétorix será o símbolo que utilice Pompeio para sublevar toda a Galia contra César.
-“O derradeiro espartano (1967): Tras un naufraxio en augas do Exeo, Alix descubre un bastión onde resisten os últimos gregos que, comandados por Alcidas, soñan con expulsar o invasor romano.
-“A Tumba Etrusca (1968): Durante a guerra civil que afrontou a César con Pompeio, uns sacrificios humanos poñen sobre o ronsel dunha conspiración que quere restaurar a monarquía.
-“O Deus Salvaxe (1970): Nunha cidade da costa africana, unha enigmática estatua do deus Apolo é desenterrada. A partir de aí teñen lugar unha serie de seísmos e outros estraños sucesos...


Aínda que os gustos do público cambiaron, e hoxe se levan máis as truculencias dun Frank Miller (300) ou dun Jean Dufaux (Murena), as bandas deseñadas de Alix non perderon vixencia e representan outro xeito de aproximarse ó pasado grecorromano, un mundo no que toda clase de aventuras eran posibles.
Como curiosidade dicir que Goscinny e Uderzo idearon en 1959 a primeira historieta de Astérix o galo como homenaxe e parodia do personaxe de Jacques Martin. Por exemplo, no lugar dun protagonista adolescente, preséntannos un home de mediana idade con mostachos, en vez de Enak temos a compaña do inseparable Obélix, os romanos son de seguido ridiculizados... Despois o novo personaxe gañaría en matices e independencia, para dar lugar á serie cómica que todos coñecemos, sendo tamén un gran viaxeiro como Alix; aínda que, ó contrario que neste último, os tópicos e a intención satírica sexan o ingrediente principal das súas historias.

                         (Nacho, profe de Plástica e bo coñecedor da BD)



8/6/14

TAMÉN LEN: WESTERN CO PROFE XABIER ROMERO


Para o derradeiro Tamén Len deste curso, que convocamos o luns 2 de xuño, pensamos que sería interesante invitar ao antigo profesor de Historia, Xabier, para que nos falara dunha paixón compartida: as pelis do Oeste americano, e deste xeito compartilas cos mozos e mozas de hoxe para que poideran achegarse a este xénero e disfrutalo. E como o tema deu para moito, seguimos despois da comida, na sesión do Club de Lectura. 

Como podedes apreciar o ambiente de "Biblio-Cantina" foi conseguido coa inigualable colaboración de Begoña, quen distribuíu o atrezo que uns e outros nos encargamos de aportar: dende a alfombra da directora ata a montura do cabalo de Javier Ferreño... 



Grazas á colaboración de Merce, a profe de Música, e dos músicos, xa habituais nas nosas actividades, o son das notas de Ennio Morricone serviu para introducirnos e transportarnos a ese mundo, neste caso do "Spaghetti Western".


"O WESTERN: DOCUMENTO DUNHA ÉPOCA OU LENDA?" foi o título que Xabier buscou para organizar uns excepcionais fragmentos audiovisuais e un discurso que serviu de fío para achegármonos a un xénero cinematográfico que a día de hoxe non goza do esplendor que tivo no pasado, pero que nós quixemos visitar e analizar. Ademais de relacionalo cunha historia que limos de pequenos nos folletíns de Marcial Lafuente Estefanía (os chicos s.t.) ou en cómics como Blueberry, Lucky Lucke, etc, e que formaron parte do noso imaxinario colectivo.

Na España de mediados dos anos 60, cando comeza a chegar a Televisión ás casas, os sábados pola tarde podiamos ver, máis que nada, pelis do Oeste, que de críos nos entusiasmaban, cunha estética da violencia que enganchaba sobre todo aos rapaces. A presenza da muller nestes filmes limitábase aos arquetipos da muller da casa e da muller do burdel. 
A época dourada do western foron as décadas de 1930-50. Comezamos con imaxes dos inicios da conquista do Oeste americano, e coa chegada do ferrocarril e da compañía eléctrica, que acaban co mito deses pioneiros. Sen deixar de facer unha reflexión sobre a idea da lei ou da xustiza: (linchamentos, axustes de contas...) Nas primeiras pelis a paisaxe tivo unha presenza magnífica, porque nos anos 30-40 era máis barato e sinxelo rodar en exteriores que en estudio, e os directores eran máis libres ao principio.


Na década dos 50 aparecen filmes pro-indios, que hai que entender no contexto da loita de liberación dos negros na sociedade norteamericana. 
"Raíces profundas" sería un bo exemplo de "western psicolóxico", co protagonista atormentado por un pasado de pistoleiro que quere deixar atrás. Ou "Só ante o perigo", que reflectiría o estado de ánimo do seu director ante a "Caza de Bruxas de Hollywood".
Que xurdira o que poderiamos chamar "western ecolóxico" ten a súa razón de ser se pensamos no exterminio de búfalos (entre 1950-80 pasouse de 100.000 cabezas a 3000) e de indios que foi paralelo, xa que eran esenciais para soster o seu modo de vida.
Nos anos 60 parecía que a fórmula estaba esgotada, pero aparece un "western crepuscular", que aborda a fin do mito do western e a chegada dos novos tempos "civilizados"... (O home que matou a Liberty Valance, de J. Ford). 
Non esquecemos títulos tan signficativos, como "Johnny Guitar" (1954), de Nicholas Ray; sen deixar de nomear "Os sete magníficos", que ten a curiosidade de estar baseado nos "7 samurais" de Akira Kurosawa; ou a magnífica "Grupo salvaxe", de Sam Peckinpah. 
En Italia e en Almería, nos 60-70, Sergio Leone rodará o que se deu en chamar eurowestern ou  "spaghetti western": serán filmes de violencia descarnada, baseada nos silencios, nas miradas,  no protagonismo da música de E. Morricone, onde destaca o actor Clint Eastwood.


Concluímos que o western foi un extraordinario documento dunha época, pero tamén mito, lenda, idealización romántica. Non hai máis que recordar a algúns dos seus fascinantes tipos duros: Jesse James, Wyatt Earp. Ou como se ensalzou a personaxes reais que foron detestables, como o caso do Xeneral Custer, mitificado polo western e a historia oficial.

4/6/14

O MANGA E O WESTERN. SKY HAWK de TANIGUCHI.


JIRO TANIGUCHI – SKY HAWK

FICHA DE LECTURA:
                                                                              
-TÍTULO: Sky Hawk.                                                        
-AUTOR: Jiro Taniguchi.
-LUGAR DE PUBLICACIÓN: Girona.
-EDITORIAL: Ponent Mon.
-ANO DE PUBLICACIÓN: 2002
-PUBLICADO EN ESPAÑA: 2010

ARGUMENTO:

Hikozaburo e Manzo, dous samuráis exiliados aos EE.UU. durante a Restauración Meiji (1868), viven da caza no territorio dos indios Crow. Un día Hikozaburo axuda a escapar a unha india chamada Cervo Saltareiro, perseguida por uns cazarrecompensas que lle seguen a pista. A piques de ser apresados, son salvados por un grupo de guerreiros oglala ao mando de Cabalo Louco. O xefe indio, fascinado pola técnica de loita dos dous samuráis, invítaos ao seu campamento para aprender jiu-jitsu aos seus homes. Deste encontro nacerá unha fonda amizade.
Convertidos en Falcón do Ceo e Lobo do Vento, os dous samuráis loitarán xunto aos indios contra o home branco que vén a conquistar o Oeste. A batalla por salvar o territorio sagrado de Black Hills será terrible, mais os valentes guerreiros están decididos a loitar ata o final, nunha reconstrución fiel da famosa batalla de Little Big Horn, onde perdeu a vida o xeneral Custer, en 1876; pero que foi seguida dunha implacable persecución por parte das tropas do exército, e provocou a forzada retirada dos indios ás reservas.

Con Sky Hawk, Jiro Taniguchi, ofrécenos un western fascinante onde o bushido xaponés e o código de honor indio nútrense dos mesmos valores. A paisaxe do Far West americano e o estilo depurado do autor combinan á perfección na historia dunha amizade improbable. Xoga coa sensación de que os seus personaxes existiron, imprimíndolles o maior realismo posible nun contexto estraño; pero que ten puntos en común, nas súa formas de pensar, de relacionarse coa natureza, de tratar a vida e a morte...

Sabemos que na atualidade, son as aventuras e os heroes do manga xaponés os que triunfan entre a mocidade; namentres que anteriores xeracións tiveron entre os seus aventureiros favoritos os personaxes do western. Por iso, esta obra de Taniguchi é particular, porque o mesmo autor xaponés estivo influído dende xoven polos filmes do oeste e polas historietas ou cómics de vaqueiros que se facían en Occidente. Con Sky Hawk, fai unha magnífica, fonda, xusta e ben documentada homenaxe a este xénero, onde os protagonistas son dous xaponeses que vivirán entre indios americanos e pistoleiros; e onde defende a postura das tribos indias...


SOBRE O AUTOR:

Jiro Taniguchi é un famoso autor de manga xaponés de estilo realista, trazo limpo e acabado detallista, moi influenciado polo cómic europeo, en concreto pola historieta franco-belga.
Jiro Taniguchi naceu en 1947 en Tottori (Xapón). Comezou a traballar en 1966 como asistente no estudio do debuxante de manga Ishikawa Kyota, debutando xa como debuxante en 1970 con Un verán seco. Nos seus primeiros anos debuxaría historias curtas para diversas revistas, ata publicar a súa primeira serie propia, Animais sen nome, Kodansha 1975), unha historia protagonizada por animis.
Dende 1976 ata 1979 publicou numerosos traballos de todos os xéneros con varios guionistas como  Natsuo Sekikawa, con quen realizaría obras como Cidade sen defensa, 1976), O vento do Oeste é branco, 1976 ou Lindo 3! (1978).
Nos anos 1980 volveron a traballar xuntos en A época Botchan, 1987-1996, obra longa baseada no clásico da literatura xaponesa do escritor Natsume Soseki sobre a vida en Xapón durante a era Meiji (finais do s. XIX), polo que recibiría o Premio Cultural Tezuka Osamu en 1998. Con Sekikawa volvería a traballar en Hotel Harbour View (1986), obra publicada en diversos países como EE UU, Francia ou España, e que para moitos lectores sería a primeira obra coñecida do autor.
A partir de 1991 comeza a alternar os traballos con outros guionistas con obras en solitario, de corte máis intimista, entre as que figuran O camiñante, 1990-1991O almanaque de meu pai, 1994. ou Barrio lonxano, 1996, que obtivo o premio L`Alph Art ao mellor guión no Festival de Angulema de 2003 e o premio á mellor obra no Salón do Cómic de Barcelona de 2004. En 1997 publica Ícaro na revista semanal Morning, con guións de Moebius e Jean Annestay, obra que debía extenderse en diversos volúmes, pero que tivo un final precipitado, recompilándose posteriormente nun único volume.
Xa no s. XXI publica obras como O rastrexador, 2000, Seton (2004), Un ceo radiante, 2005 ou A montaña máxica, 2007, a súa primeira obra publicada en formato álbum europeo e a cor. En 2008 publica a obra autobiográfica Un zoo en inverno, narrando o traslado dende a súa vila natal á gran cidade e os  seus inicios no  mundo do manga en Tokio, como axudante dun mestre mangaka.
Taniguchi gañou numerosos premios en Xapón, e os  seus traballos son traducidos en varios idiomas.É un dos autores de manga contemporáneos máis recoñecidos internacionalmente, destacando a súa presenza no mercado francés. (fonte: Tebeosfera)

(véxase a ficha de lectura no apartado Lecturas que fixemos do blog do noso Club de Lectura)

1/6/14

GRANDES AVENTUREIROS DE ONTE E DE HOXE: BLUEBERRY.

BLUEBERRY:


"Blueberry nace como un novo tipo de heroe. Este novo zorro non xurdiu fóra da noite para correr cara a aventura ao galope. Non, Mike S. Blueberry apareceu por primeira vez, de fronte, na sétima viñeta de FORT NAVAJO: nun garito fronte á mesa de xogo, cartas en man e un cigarro pendurado. Por certo, aínda non levaba  barba de tres días, para que poidamos admirar o seu aspecto de BELMONDO insolente. Porén, dende o principio, está presente o espírito do personaxe e da serie. En só dúas páxinas saberemos que fai trampas no xogo, que bebe alcol e que xamais deixa pasar unha boa pelexa, ademais de disparar rápido e con puntería. Xa pode comezar a longa busca en solitario a través dun Oeste salvaxe e turbado. Unha saga con falsas premisas clásicas que, inevitablemente, revolucionou o universo familiar da B.D.". 

Blueberry naceu o 31 de outubro de 1963, en PILOTE, do fecundo cerebro de Jean-Michel Charlier e a lúcida pluma de Jean Giraud (máis tarde chamado Moebius). O primeiro foi un apaixonado de  América e da historia do Oeste. O segundo, un xoven e prometedor debuxante, por non dicir superdotado, namorado das historias do Oeste e formado na fantástica escola do gran Jijé. Parece ser que estaban predestinados a entenderse e a complementarse.


Jean Giraud elixiu o nome, Blueberry, e un físico inspirado no actor francés Jean-Paul Belmondo, (actor que se convertiría nunha icona popular a través do cinema da Nouvelle Vague, cun físico atípico e un algo de cínico). Introduciu unha referencia a outra cultura, máis vangardista, no universo do cómic da época, destinado sobre todo a un público adolescente. Creía que un cómic perfecto esixía algo de modestia nos medios, unha sutil cuestión de harmonía e equilibrio, un fantástico equilibrio tanto no fondo como na forma, entre a tradición e a modernidade. O tratamento da paisaxe é magnífico, así como o do movemento dos cabalos, que imprimen unha vitalidade e un ritmo dunha clara alusión ao cinema americano, ao western, que crea e recrea con mestría.



Charlier ten excepcionais dotes de narrador, e mestura a precisión de documentalista coa súa arte de inventar. Giraud é un debuxante que leva aínda máis lonxe as súas historias, cun expresivo estilo cinematográfico, brillantemente desenfreado e realista. Crean  así un novo tipo de heroe nos anos sesenta, iconoclasta e rebelde, refractario á autoridade e contestatario á xerarquía. Nos dez primeiros episodios da serie, Blueberry está as súas anchas na pel dun militar, aínda que non deixa de ser un representante da desorde. A pesares das súas incongruencias e defectos, resultaba simpático.
É militar insubordinado, gamberro de pura cepa, non se leva ben coas persoas "decentes", é gran coñecedor dos indios e sabe respectalos, os seus poucos amigos son personaxes vagos e de dubidosa moral...
Ten un pasado, vai avellentando, segue un percorrido vital que modela a psicoloxía do personaxe, que nacería en 1843 e morrería en 1933.
(Textos de Hugo Cassavetti, en Blueberry: Los montes de la superstición2003)

"Muraya, a experiencia secreta de Blueberry", será o título que elixirá Jan Kounen para adaptar nun filme de 2004 un episodio do personaxe entre chamanes, asumido polo actor francés Vincent Cassel a a actriz Juliette Lewis. 
Deixamos o enlace a unha crítica bastante crítica cun filme pouco afortunado na súa adaptación.